மகாலட்சுமி முகம் கொண்ட மங்கலா.. மீண்டும் மங்கலம் (5)

- சுகுணா கார்த்திகேயன்

காலை ஒளி மெதுவாக வீடு முழுதும் பரவியது.

மங்கலா ஜன்னல் முன் அமர்ந்தாள் — கைகளைத் துடைத்து, அன்பின் மலர்களை பறித்து,

ஒவ்வொரு பூவையும் மனதின் அலைகளோடு பேசும் போல உணர்ந்தாள்.

இன்று அவளுக்கு ஒரு புது பணி.

அம்மா போன்றது அல்ல, ஆனால் ஆசீர்வாதம் தரும் மனிதன் ஆக வேண்டியது.

அவளின் கண்கள் இனி வெறுமை பேசவில்லை;

அவள் சிரிப்பில் அந்த சிரிப்பு பாசமும் சக்தியும் கலந்திருந்தது.

அந்த நாளில் அவள் பள்ளி விழாவில் கலந்துகொண்டாள்.

சிறியவர்கள் எல்லாம் “அம்மா, நீங்க இப்போ அழகா இருக்கு!” என்று சிரித்தனர்.

மங்கலா மெதுவாக சிரித்தாள் — அந்தச் சிரிப்பில் துக்கமும் பயமும் இல்லை;

மிகவும் இனிய, அமைதியான கருணை தெரிந்தது.

அந்த விழாவில் சிறிய குழந்தை ஒன்று விழித்துப் பார்த்து,

“அம்மா, நீ எப்போதும் இப்படி சிரிக்கணும்!” என்று சொன்னது.

அவள் கையை மெதுவாக அதில் வைத்தாள் — அந்த நொடி மிக்க அருமை.

அவள் மனதில் சொன்னது —

“நான் உயிரோடு வாழ்ந்து என் அன்பை மற்றவர்களுக்கு வழங்கி மட்டுமல்ல, இதுவே எனது வாழ்வின் மங்களம்.”

---

மாலையில், அப்பா வீட்டுக்கு வந்தார்.

“மங்கலா, நீ இப்படி மகிழ்ச்சி கொண்டு இருப்பது என் இதயத்தைக் கனிவடையச் செய்தது,” என்றார்.

அவள் தலை தூக்கி சிரித்தாள்.

“நான் இனி வெள்ளை பெண் அல்ல;

நான் மகாலட்சுமி முகம் கொண்ட ஒரு பெண்,” என்றாள் அவள்.

அந்த இரவு, ஜன்னலில் இருந்து வரும் காற்றில் பூ வாசம் கலந்தது.

மங்கலா அவளது தோளில் பூவைக் கட்டிக்கொண்டாள்,

மெல்ல சிரித்தாள், மென்மையான அன்பை முழு உலகிற்கு அனுப்பிக் கொண்டாள்.

அந்த நொடியில் தெரிந்தது — அவளது வாழ்க்கை, அவளது அன்பு,

அவளது மனம், மீண்டும் மங்கலத்தை விரும்பும் மகாலட்சுமி போல பிரகாசித்தது.

(தொடரும்)

(எழுத்தாளர் சுகுணா கார்த்திகேயன் குறித்து.. இல்லத்தரசி, எழுத்தாளர், இறைவழி மருத்துவர். ரத்தினா செந்தில்குமார் தலைமையிலான திருவண்ணாமலை தடம் பதிக்கும் தளிர்கள் பன்னாட்டு தமிழ்ச் சங்கத்தின் பல்வேறு நிகழ்வுகளில் பங்கேற்றவர்)

முந்தையப் பகுதிகளைக் காண இங்கே சொடுக்கவும்