மழையின் மறுபக்கமும் எதிர்பாராத சாகசமும் ஒரு பாடம்!

- க.பிரியா

மழை... என்ற வார்த்தையைக் கேட்டாலே மனதிற்குள் ஒருவிதமான ஆனந்தமும், புத்துணர்ச்சியும் தொற்றிக் கொள்ளும். மண்ணில் முதல் துளி விழும்போது வரும் அந்த வாசம், சாளரம் வழியே பார்க்கும்போது தெரியும் அந்த பசுமை... அத்தனையும் ஒரு கவிதை! ஆனால்,  இந்தப் பிரியமான மழை, ஒருமுறை பிரியாவின் வாழ்வில் சிக்கலான, மறக்க முடியாத சாகசத்தை ஆற்றச் செய்தது.

அது நான் கல்லூரி முடித்துவிட்டு, வேலை தேடிக் கொண்டிருந்த நேரம். ஒரு முக்கியமான நேர்காணலுக்காக, நான் ஒரு நகரத்திலிருந்து வேறொரு நகரத்திற்குப் பயணிக்க வேண்டியிருந்தது. காலையிலேயே கிளம்பி, குறித்த நேரத்திற்குள் சேர வேண்டும் என்று திட்டமிட்டிருந்தேன். அன்றைய தினம், வானம் லேசான மேகமூட்டத்துடன் தான் இருந்தது; ஆனால், அது ஒரு மிகப் பெரிய புயலுக்கான அமைதி என்று அப்போது நான் அறிந்திருக்கவில்லை.

நான் பேருந்தில் ஏறி, பாதி தூரத்தைக் கடந்துவிட்டேன். திடீரென, வானம் இருண்டு, மின்னலும் இடியுமாகப் பிளந்தது. சில நிமிடங்களில், கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில், கனமழை கொட்ட ஆரம்பித்தது. அது சாதாரண மழை அல்ல; பேய்மழை! சாலையே தெரியாத அளவிற்கு வெள்ளம் பெருக்கெடுத்து ஓடியது.

சிக்கலின் ஆரம்பம்: எங்கள் பேருந்து, ஒரு பாலத்தின் அடியில், வெள்ள நீர் சூழ்ந்த நடுச்சாலையில், திடீரென நின்றுவிட்டது. என் நெஞ்சுக்குள் ஒருவிதப் பதற்றம் தொற்றிக் கொண்டது. எங்கு பார்த்தாலும் தண்ணீர்; வெளியே வரவும் முடியவில்லை, உள்ளேயே இருக்கவும் பயமாக இருந்தது. சத்தமே இல்லாமல் ஓடிக்கொண்டிருந்த மழையின் இரைச்சல்தான் அப்போது எங்களுக்கிருந்த ஒரே துணை.

பேருந்தின் ஓட்டுநர் மற்றும் நடத்துனர் பலமுறை முயன்றும், பேருந்தை இயக்க முடியவில்லை. நேரம் செல்லச் செல்ல, நான் செல்ல வேண்டிய நேர்காணலுக்கான நேரம் நெருங்கிக் கொண்டே வந்தது. என் வாழ்க்கையின் முக்கியமான ஒரு தருணம், இந்தச் சிக்கலில் வீணாகிவிடுமோ என்று பயந்தேன். மற்ற பயணிகளும் சலிப்புடனும், பயத்துடனும் காத்திருந்தார்கள்.

அப்போது, அந்தப் பகுதியில் வசிக்கும் வயதான ஒருவர், தைரியமாக தண்ணீரில் இறங்கி, நிலைமையை ஆய்வு செய்ய வந்தார். அவர் கொடுத்த யோசனையின் பேரில், நாங்களும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக, முழங்கால் அளவிற்கு நின்ற தண்ணீரில் இறங்கி, அருகே இருந்த ஒரு குன்றின் மேல் தஞ்சம் அடைய முடிவு செய்தோம். அனைவரும் ஒருவருக்கொருவர் துணையாக, பைகளைத் தூக்கிக் கொண்டு, மழையில் நனைந்தபடி, அந்தக் குன்றை நோக்கி நடந்தோம். அந்தச் சில அடிகள், எனக்கு ஒரு மலையேற்றத்தைப் போலக் கடினமாகத் தோன்றியது.

குன்றின் மேல் ஒரு சிறு கோவில் இருந்தது. அங்கே ஒதுங்கிக் கொண்டு, நேர்காணல் நடக்கும் நிறுவனத்தைத் தொடர்புகொண்டு, நிலைமையை விளக்கினேன். அதிர்ஷ்டவசமாக, அவர்களும் நிலைமையைப் புரிந்துகொண்டு, மறுநாள் வருவதற்கான வாய்ப்பை அளித்தனர்.

அந்த இரவில், மழையின் சத்தம், இடியின் ஓசை, பயம், பட்டினி... என ஒருவிதமான உணர்வு. ஆனால், மற்ற பயணிகளுடன் பேசும்போது, அனைவரும் ஒரு குடும்பமாக மாறி, ஒருவருக்கொருவர் ஆறுதல் சொல்லிக் கொண்டோம். அதுதான் அந்தச் சம்பவத்தின் மிகப் பெரிய ஆறுதல்.

மறுநாள் காலையில் வெள்ளம் வடிந்த பிறகு, நாங்கள் பத்திரமாகப் பயணம் செய்து, நான் நேர்காணலில் கலந்துகொண்டேன். அந்த வேலை எனக்குக் கிடைத்தது. ஆனால், அந்த வேலை கிடைப்பதைவிட, அந்த மழையும், அதில் ஏற்பட்ட அனுபவமும் எனக்குக் கற்றுக்கொடுத்த பாடம் ஏராளம்.

சாகசத்தின் மூலம் நான் கற்றுக் கொண்டவை:

திடீர் சவால்களுக்குத் தயாராக இருக்க வேண்டும்.

பதற்றம் இல்லாமல், சூழ்நிலையைச் சமாளிக்க வேண்டும்.

மழை எவ்வளவு அழகானது என்றாலும், அதன் மறுபக்கமும் ஆபத்தானது.

சங்கடமான நேரங்களில் மனிதர்கள் ஒருவருக்கொருவர் துணையாக நிற்கும் போது, எந்தவொரு பெரிய சிக்கலையும் கடக்க முடியும்.

(கோவையைச் சேர்ந்த திருமதி க.பிரியா, தென்தமிழ் செய்தி இணையதாளமும், திருவண்ணாமலை தடம் பதிக்கும் தளிர்கள் பன்னாட்டு மையமும் இணைந்து நடத்தும் பத்திரிகையாளர் பயிற்சித் திட்டத்தின் கீழ் எழுதி வருகிறார்)