காற்றாய் பறக்கும் கனவுகள்.. (மீண்டும் மங்கலம்.. மினி தொடர்கதை - 3)

- சுகுணா கார்த்திகேயன்

அந்த மாலை நேரம் ஒரு வித்தியாசமான அமைதியுடன் இருந்தது.

மழை நின்று போனது, ஆனால் காற்று இன்னும் தாலாட்டியது.

மங்களமேனா அவள் தோட்டத்தில் பூக்களைத் தொடுவாள்,

ஒவ்வொரு பூவும் அவளைப் போலவே நிமிர்ந்து நிற்கும் — மெல்லிய, ஆனாலும் உயிரோடு.

அந்த நேரம் ஒரு சைக்கிளின் ஒலி கேட்டது.

புதிய முகம் — நகரிலிருந்து வந்தவர் — கலை ஆசிரியர் அரவிந்தன்.

அவரை பள்ளிக்கூடம் வரவேற்கக் கேட்டது.

அவரின் கண்களில் ஒரு அமைதி, ஒரு மரியாதை.

அவர் அவளைப் பார்த்தபோது எந்த ஆச்சரியமும் இல்லை;

பார்வை முழுவதும் “அவளின் உள்ளம்” மட்டும் கண்டது, வெள்ளை புடவை அல்ல.

அடுத்த சில நாட்களில், இருவரும் சேர்ந்து பள்ளி நிகழ்வுகளுக்காக வேலை பார்த்தார்கள்.

அவள் மலர் அலங்காரம் செய்வாள், அவர் மேடை ஓவியம் வரைவார்.

ஒரு மாலை, சூரியன் கீழே விழும் நேரம் —

அவரிடம் அவள் கேட்டாள்:

“நீங்கள் எதற்காக எப்போதும் மாலை சூரியனையே வரைகிறீர்கள்?”

அவர் சிரித்தார், “ஏனென்றால் ஒவ்வொரு மாலையும் ஒரு நாள் முடிவடையவில்லை;

அது ஒரு புது தொடக்கம் தான்.”

அவள் சற்றே திகைத்தாள்.

அந்த வார்த்தை அவளின் இதயத்தில் ஒரு தீப்பொறி போல விழுந்தது.

---

மெல்ல, அந்த ஆசிரியர் அவளின் மனத்தைப் படிக்க ஆரம்பித்தார்.

ஒருநாள் அவர் ஒரு ஓவியம் வரைந்தார் —

ஒரு பெண் வெள்ளை புடவையில், ஆனால் தலைமுடியில் பூ, நெற்றியில் பொட்டு,

முகத்தில் சிரிப்பு.

அதன் கீழே எழுதியிருந்தார்:

“அவள் மழைக்குப் பிறந்த வானம்.”

மங்களமேனா அந்த ஓவியத்தைப் பார்த்தபோது கண்ணீர் வந்தது.

அவர் மெதுவாகச் சொன்னார்,

“இந்த உலகம் நிறத்தை உன்னிடம் இருந்து எடுத்திருக்கலாம்,

ஆனால் உன் உள்ளத்தின் நிறத்தை யாராலும் பறிக்க முடியாது.”

அவள் மௌனமாக இருந்தாள், ஆனால் உள்ளம் முழுவதும் அலை எழுந்தது.

பல ஆண்டுகளாக மழை பெய்யாத நிலம் போல அவளின் ஆன்மா —

இப்போது மீண்டும் துளிகளை உணர்ந்தது.

அந்த இரவு அவள் தூங்க முடியவில்லை.

ஜன்னல் வழியே காற்று புகுந்தது, பூ வாசம் பரவியது.

அவள் கண்களை மூடி நினைத்தாள் —

“அன்பு என்பது ஒருவருடன் வாழ்வது மட்டுமல்ல,

வாழ்வை மீண்டும் நம்ப வைப்பது தான்.”

அவள் சிரித்தாள்.

அந்த சிரிப்பில் துக்கம் இல்லை, பயம் இல்லை —

வாழ்க்கையின் புது பிரகாசம் இருந்தது.

அடுத்த நாள் பள்ளியில் பண்டிகை நிகழ்ச்சி.

அவள் சிவப்பு புடவை அணிந்தாள், முடியில் மல்லிகைப்பூ,

நெற்றியில் பொட்டு.

சிலர் வியந்தனர், சிலர் கிசுகிசுத்தனர்.

ஆனால் அரவிந்தன் மட்டும் சிரித்தார் —

அவரின் பார்வையில் மரியாதையும் மகிழ்ச்சியும்.

அவள் மேடையில் மலர் மாலை வைத்தாள்.

குழந்தைகள் பாடினர், மக்கள் கைகொட்டினர்.

அந்த தருணத்தில் அவள் உணர்ந்தாள் —

“வாழ்க்கை எனை விட்டுச் செல்லவில்லை…

நான் தான் அதை பிடிக்க மறந்தேன்.”

நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் அரவிந்தன் அவளிடம் வந்தார்.

“இந்த பூக்கள் உங்களுக்கு மங்கல வாசம் தரட்டும்,” என்றார்.

அவள் சிரித்தாள்,

நீங்கள் நினைவில் வைத்திருப்பீர்கள் — ஒருநாள் நான் வெள்ளை உலகில் வாழ்ந்தவள்.

இன்று, இந்த நிறம் எனக்கு மீண்டும் பிறந்தது.”

அவர் மெதுவாகச் சொன்னார்,

“நீ நிறமில்லை, நீயே நிறம்.”

அவள் மௌனமாய் நின்றாள்.

மூச்சு மெதுவாகச் சீராகியது.

அவளின் மனம் வானத்தின் மேல் பறந்தது.

அந்த நொடியில் அவள் உணர்ந்தாள் —

விதவை என்பது ஒரு நிலை அல்ல,

அது மறுபிறப்புக்கு முன் அமைதியாக இருக்கும் ஆன்மா.

அந்த இரவு, காற்று கதவைத் தட்டியது.

அவள் ஜன்னல் திறந்தாள்.

பூ வாசம் பரவியது.

அவள் கண்ணை மூடி மெல்ல சொன்னாள்,

“காற்றே, நீ தான் என் கனவுகளின் தூது…

இன்று என் உள்ளத்தில் மங்கலம் மீண்டும் பிறந்தது.”

(எழுத்தாளர் சுகுணா கார்த்திகேயன் குறித்து.. இல்லத்தரசி, எழுத்தாளர், இறைவழி மருத்துவர். இரத்தினா செல்வகுமார் தலைமையிலான திருவண்ணாமலை தடம் பதிக்கும் தளிர்கள் பன்னாட்டு தமிழ்ச் சங்கத்தின் பல்வேறு நிகழ்வுகளில் பங்கேற்றவர்)