- சுகுணா கார்த்திகேயன்

மனித வாழ்க்கையின் மிக அழகான தொடக்கம்…தொடக்கம் மட்டுமல்ல, முழு வாழ்வின் நிழற்படத்தையும் மாற்றும் அற்புத ஒளி—அது குழந்தைகள்.

அவர்கள் நடக்கும் போது வரும் அடி ஓசை கூட வீட்டின் அடித்தளத்தை மகிழ்ச்சியில் நடனமாடச் செய்கிறது.

அவர்கள் சிரித்தால் காற்று தூங்கும், அவர்கள் அழுதால் மேகமும் கூட கண்சிமிட்டும்.

இது ஒரு சாதாரண வர்ணனை அல்ல;

இது குழந்தையின் இருப்பால் உருவாகும் இறைவனின் நேரடி குரல்.

குழந்தையின் மொழி — சொல்லுக்கு முன் பிறக்கும் இசை

குழந்தையின் முதல் ஒலி — உலகின் முதல் சங்கீதம்.

அவர்களின் “அ… உ… ஹீ… ஆஆ…” என்ற ஒவ்வொரு உச்சரிப்பும்

பெரியவர்களுக்கு புரியாத ஓசை போல இருந்தாலும்

அவர்களுக்கே அது

ஒரு முழு வாக்கியம்.

ஒரு முழு உணர்ச்சி.

ஒரு முழு பிரபஞ்சம்.

அம்மா ஒரு நொடிக்கு முகம் சுருங்கினால்

குட்டியின் மனமே கண்ணாடி போல உடைந்து

கண்களில் நீர்த்துளி வருவது—

இது சாதாரண எமோஷன் அல்ல,

இது அவர்களின் அப்பாவித்தனத்தின் உச்சம்.

குழந்தையின் வாயில் வடியும் ஜொள்ளு கூட

அமிர்தத்துக்கு இணையான ஒரு இனிமை.

அது குழந்தையின் நிர்ப்பாவத்தையும்,

மிகச் சுத்தமான உயிர் அழகையும் காட்டும்

கிளர்ச்சி முத்து.

குழந்தையின் குறும்பு — சுவர், துணி, முகம் அனைத்தும் ஓவியத் தாள்கள்

சுவர் — அவர்களுக்கு வரைபடம்.

தரை — அவர்களுக்கு தீபாவளி ரங்கோலி.

துணி — அவர்களுக்கு புது புத்தகப் பக்கம்.

அம்மா முகம் — ஓவியக் கணவாய்.

அவர்கள் கையில் பென்சில் இருந்தால் கோடு;

கிரேயான் இருந்தால் வண்ண வெள்ளம்;

பால் இருந்தால் அலங்காரம்;

சோப்பு இருந்தால் பனி மலை.

பெரியவர்கள் கோபப்படுவார்கள்:

“என்னடா சுவரே கிறுக்கு?”

ஆனால் அந்தக் குறும்பில்

உள்ளது தயக்கம் இல்லாத படைப்பு.

அதில் உள்ளது ஓட்டமில்லாத கற்பனை.

அது மனிதனின் முதல் கலையின் அழகு.

குழந்தையின் ஒவ்வொரு குறும்பும்

ஓர் ஆய்வகம் போன்றது:

அவர்கள் பொருள் பார்க்கிறார்கள்,

சோதிக்கிறார்கள்,

உணர்கிறார்கள்,

புரிகிறார்கள்.

அந்த சின்ன கைகளில்

படைக்கப்படும் ஓவியங்கள்

சுவரில் கோடுகள் அல்ல—

சிறு சிந்தனையின் பூமாலை.

குழந்தையின் மனம் — நேரடியான கருணையின் வடிவம்

குழந்தைக்கு பொய் இல்லை.

வஞ்சகம் இல்லை.

பொறாமை இல்லை.

அவர்கள் மனம் ஒரு பளிங்கு உலகம்—

அதைத் தொட்டால் ஒளியே பரவும்.

அம்மா அழுதால்,

தானும் அழுவான்—

இது நட்பின்மை அல்ல;

இது கருணையின் வடிவம்.

யாருக்கும் சொல்ல முடியாத உணர்வுகளை

அவர்கள் நொடியில் வாசிப்பார்கள்.

கண்களில் பனித்துளி தெரிந்தால்

அப்போதே கையை நீட்டி

சிறு துடைப்பை போல

முகத்தைத் தடவி ஆறுதல் தருவார்கள்.

அதைப் பார்த்து பெரியவர்கள் புரிந்து கொள்வார்கள்:

“இறைவன் செயல்படும்போது

இத்தனைச் சிறிய உருவம் போதும்”.

குழந்தையின் துணிச்சல் — விழுந்தும், எழுந்தும், மீண்டும் ஓடும் வீரர்கள்

குழந்தை ஓடும்போது தடுமாறி விழும்.

அழுமா?

ஓயாமல் இரண்டு விநாடிகள் யோசிக்கும்.

பிறகு,

கண்ணீர் துடைத்து மீண்டும் பாயும்.

அவர்களின் இதயத்தில் “பயம்” என்ற சொல் இல்லை.

படிக்கட்டில் ஏறும்போது

அது அவர்களுக்கு

எவரெஸ்ட் மலையைக் கைப்பற்றுவதற்கு இணையான வீரத் தோரணம்.

கால் பட்டாலும்

காயம் ஏற்பட்டாலும்

அடுத்த நிமிஷம் விளையாட்டில் மூழ்கிவிடுவார்கள்.

இந்த துணிச்சல்

மனிதனின் ஆரம்ப சக்தி.

அதை நாம் வளர as adulthood

மறந்து போகிறோம்

படைப்பு — கைகளில் மறைந்திருக்கும் அதிசயங்கள்

குழந்தைகள் எதைப் பற்றியும் கற்பனை செய்ய முடியும்.

* காலி பெட்டி — ராக்கெட்

* பிளாஸ்டிக் கிண்ணம் — டிரம்

* ஸ்பூன் — ஜாதி மெட்டம்

* கண்ணாடி துண்டு — சந்திரன்

* தண்ணீர் — கடல்

* கற்கள் — வீரர்களின் கோட்டை

* தலையில் துணி — மன்னன் கிரீடம்

அவர்கள் விளையாட்டு

அவர்கள் படைப்பு

அவர்கள் உலகம்

அவர்கள் அறிவின் அடிப்படை.

குழந்தையின் மூளையில்

ஒவ்வொரு நொடியும்

ஆயிரக்கணக்கான சிந்தனைகள்

மின்னல் போல

படபடப்புடன் இயங்குகின்றன.

அந்த சிந்தனைகள் தான்

பின்னர் அறிவியல், தொழில், கலை,

வாழ்க்கை திறமைகளின் அடித்தளம்.

குழந்தை சிரிப்பு — வீடு முழுவதும் ஒளிபரப்பும் ஒலி

குழந்தையின் சிரிப்பு

வீட்டில் ஒலி பரப்பும் மேலான இசை.

அவர்கள் சிரித்தால்

காற்று நின்று கேட்கும்;

எல்லா பொருள்களும் மெல்லிய ஒளியைப் பெறும்.

அவர்கள் தூங்கும் போது

உலகமே அமைதியால் நொறுங்கும்.

அந்த அமைதியில்

அருகில் அமர்ந்திருக்கும் பெரியவரின் இதயம்

தானாகவே சீராகும்.

குழந்தை என்பது

அம்மாவுக்கும் உலகுக்கும்

இறைவன் கொடுத்த

மிக அழகான உயிர்ப்படம்.

அவர்களின் சிரிப்பில்

உறங்குகிறது ஒரு தெய்வீக ஒளி.

அவர்களின் குறும்பில்

முடியாத புதிரின் இனிமை.

அவர்களின் அப்பாவித்தனத்தில்

உறங்குகிறது உலகின் உண்மை.

அப்படியே ஒரு கவிதை...

குழந்தை சேட்டை — குறும்பு கவி

சின்ன சின்ன காலடிகள்

அடிச்சால் கூட டக் டக் என்று,

வீடு முழுக்க அழகு சத்தம்

குழந்தை வந்தா மாறிடும்!

அம்மா சமையலில் நின்றால்

அட… பின் பக்கம் ஓரத்திலே

சிறிய விரலில் மாவை எடுத்துக் கொண்டு

“அம்மா… பனி மாதிரி இருக்கு!” என்று சிரிக்கும்.

அப்பா செய்திருக்கும் வேலைக்குள்

லேப்டாப் விசையை டுடுடு நொறுக்கி

“நான் தட்டச்சு பண்ணிட்டேன்!” என்று

தன்னோட பாதி புன்னகையை விற்கும்.

பூனை கூட ஓடிடும் சில நேரம்

அது வாலில் பட்டு எடுத்து போட்டுப் பார்த்து,

“ஹேய், இது பொம்மையா?” என்று

தூக்கி வீசும் குறும்பின் ராஜா!

சோபா மேலே ஏறி நின்று

“அம்மா, நான் விமானம்!” என்று

கைகள் விரித்து பறக்கும் போதும்

வீடு முழுக்க காற்றே மாற்றம்!

பாட்டி வாங்கி வைத்த பழைய

கண்ணாடிக் கிண்ணம் கூட

அவன் கையில் போனால்

பொம்மை காருக்கே கேரேஜ் ஆகும்!

பாவம்… வீட்டில் இருக்கும்

ஒன்னும் அவனிடம் பாதுகாப்பில்லை.

ஆனா அவன் சிரிப்பு கேட்டாலே

பழுது நடக்கும் எல்லாம் மன்னித்துவிடும்.

குழந்தை சேட்டையா?

அது சேட்டை இல்லை…

வீட்டுக்கு உயிர் ஊற்றும்

சின்ன சின்ன அதிசயங்கள்!

(சுகுணா கார்த்திகேயன் திருவண்ணாமலை தடம் பதிக்கும் தளிர்கள் பன்னாட்டு மையத்தின் பல்வேறு நிகழ்வுகளில் பங்கேற்று வருபவர். தடம் பதிக்கும் தளிர்கள் மையமும், தென்தமிழ் இணையதளமும் இணைந்து நடத்தும் பத்திரிகையாளர் பயிற்சி வகுப்பிலும் கலந்து கொண்டிருப்பவர்)